lekcja 95

dzwonili z nieba
czy się nie wybieram
na tamten świat
mówiłem im
jak mówię ja
że nie ma pociągu
na stacje takie jak ta

i tak sobie mogę pisywać różne bazgroły klawiaturowe. a może teraz w ciemnych barach dzieje się świat, który mnie interesuje. śmierdzę sesją taką najnowszą, zimową tylko z nazwy. słucham grabaża. mówi, że jest w Cafe Sztok. Coś w stylu baru u Harry'ego ale bardziej w dół niż w górę. Upodlona wersja baru. Ciekawe jak to jest, że kiedy nam się upadla świat, to szukamy wszystkiego, co by się utożsamiało z upodleniem. Że nie chcemy jakoś tak wyżej iść, tylko w dół w dół w dół. Ciężko się odbić od czegoś gdy jest się w tym głęboko, dlatego świat wymyślił dno.

/co za nierealny świat
 nie do twarzy nam dziś w smutkach/

spadnę tak już piętnasty raz. głową w dół oczami na twarz.  ten tekst jest tak stary a ja tak dawno go słyszałem. zakurzył się w tyle mojej głowy, zlodowaciał trochę i przeistoczył. Era plejstocenu emocjonalnego. Jakieś tam pory roku są we mnie, jakieś mijam dziewczyny na ulicach przemienionych w miasteczka remontów. Jakieś tam mam jeszcze chwile uniesień muzycznych. Ale przecież interesują mnie tylko pieniądze, WIĘC KURWA MAĆ NIE MAM NIC ROBIĆ CO NIE SPODOBA SIĘ WAM.
chuj wam w buzie.

/nasze ramiona polne ślimaki
pławią się w stawie przytulania/

lubię tę lekcję taką poetycką. czuję się pan Sosnowski, żeby zrozumieć o co mi chodzi potrzebna jest znajomość moich pretensjonalnych znajomych i sytuacji, które miały miejsce na imprezach słownych rozmów w wiadomościach na Facebooku.  Wszyscy kipią zimą i kapie im z nosów mleko niedorosłości. Odrywam się od powietrza, żeby poczuć niepowietrze wtłaczane mi w płuca przez miasto. niby jesteśmy tacy życiowi już bo musimy, ale nie kręci mnie stanie w miejscu i kreowanie się na przykładnego męża, ale jak to powiedziała ciocia: będę dobrym ojcem.

/i czy to nasze usta
są jak niedobite kry/

do cafe sztok wpadam by zobaczyć że to jeszcze nie my

lekcja 94

Dziś na pewno, już to wiem,
Pójdę spać, zapomnę Cię
Pójdę spać, zapomnę Cię
Polubiłam taki świat
i jego lekko gorzki smak.
Polubiłam taki świat.

Dziś na pewno, wiem to już,
Zamknę drzwi, zgubię klucz.
zamknę drzwi, zgubię klucz.
Wymyśliłem sobie sen :
Jasne dłonie, w czarnej mgle
Pójdę spać, zapomnę Cię.

Ile łatwiej by nam było,
gdyby był łaskawszy dla nas czas?
Jakby tak się urodziło, w innej erze
każde z nas...?
Kiedy znowu świat nastraszy swoim końcem,
odejdziemy czarną drogą tam,
gdzie każde z nas ma jeszcze jakieś słońce
Ty donikąd, ja za Tobą.

Właśnie dziś, ostatni raz
Widzę w oknie Twoją twarz
Widzę w oknie moją twarz.

Tyle tych przeklętych miejsc
Pełnych nas... niepełnych mnie
Pójdę spać... pójdę spać, zapomnę Cię




i ta melodyjka z pozytywki
jak w ołowianym żołnierzyku
cudo

lekcja 93

są takie dni jak te że w słuchawkach pociągowych do k. potrzeba mi tylko skrzypiec i echa jak w "folksite". i nieco szarości takiej jak ta. i złego humoru jak ten. i obrazów beksińskiego jak te. i popołudnia jak ten. i (nie)świadomości przygotowania do życia. i plucia myślowego na te karzełkowate formy mózgu wykształcone u dziewięćdziesięciu dziewięciu procent ludzi których spotykam. to jest właśnie ten stan kiedy by się chciało uciec a się nie może. kiedy by się chciało powłóczyć a nie może. trzyma mnie to wszystko tutaj.

i choć mam to wszystko tutaj znajdziesz we mnie tylko ducha.

lekcja 92

tak wyjść na ulicę i tańczyć z parasolem w dłoni bo przecież śniegu nie ma i zima taka niedojrzała nie dorosła jeszcze by przyjść. i patrzeć na ulice
zapalone wszystkimi ludźmi
i wdychać oddech starych kamienic
i dym z barów u Harrego
i patrzeć patrzeć patrzeć
jak świat staje się nierzeczywisty

i czuć pozorny upływ czasu
jakbyśmy w ogóle nie istnieli
jakby to się nigdy nie działo

a niosłoby nas tylko echo kroków
wchodzących coraz bardziej w noc
i nocy tej pragnąc unieślibyśmy się w świat
by zobaczyć z góry
to co dzieje się naprawdę

w snach